Mieke Benda, dochter van de eerste hoofdredacteur van de damesbladen Eva en Vizier, was aanvankelijk HCK-regisseuse in Bussum. In die hoedanigheid werkte ze onder andere samen met regisseur Ger Lugtenburg. vervolgens werd ze ingezet als een van de eerste vrouwelijke tv-regisseurs in Hilversum. De gedachte voor Stuif es in kwam voort uit de bekende AVRO-serie Voor de vuist weg van Willem Duys, waar Benda de productie voor verzorgde. Het idee om dit format te gebruiken voor de opzet, maar dan voor kinderen, werd bedacht door Benda.
Mieke Benda was al bekend met jeugdprogramma’s, zo had ze de regie gedaan van de kinderserie Rikkie en Slingertje.
De doelgroep van Stuif es in bestond uit leerlingen van de twee hoogste klassen van de lagere school. De eerste aflevering van dit praatprogramma waar de jeugd centraal stond, werd nog gepresenteerd door actrice Annabet Tausk. Vervolgens werd haar rol overgenomen door journaliste Ria Bremer. Vast onderdeel van dit favoriete programma was ‘de balk’ met brieven, zelfgemaakte werkstukken en tekeningen afkomstig van leerlingen van verschillende basisscholen. Oorspronkelijk was het een gespannen touwtje waar een pakketje aan hing. Met behulp van het aanwezige jeugdige publiek maakte Bremer een keuze. Vervolgens koos een kinderjury de winnaar, die vervolgens op het podium de Gouden Stuiver hangend aan een blauw/wit lint ontving.
Aanvankelijk verscheen de rechtstreekse uitzending op elke zaterdagmiddag, later maandelijks op het scherm. Tenslotte werd de frequente gewijzigd in vijf of zes weken. Aan het slot van elke uitzending daalden tijdens Dit is het einde ballonnen naar beneden en bestormde het publiek het podium. De laatste uitzending van elk seizoen was extra lang en had als titel Stuif es uit.
Medewerkers
Terwijl Benda vanuit de regiewagen aanwijzingen verstrekte, werd jarenlang de presentatie door Ria Bremer verzorgd. Ad Visser, later beter bekend als mr. TopPop, was ook bij de productie betrokken. Hij was inval-presentator voor het geval Bremer vanwege ziekte af zou haken. Voorafgaand aan de uitzending warmde Visser het jeugdige publiek (zonder ouders) op.
De muzikale omlijsting was in handen van het combo Rudy van Houten (1934-2004). De compositie Het Gouden Stuiverlied was van Henk van der Molen, de ex-man van Martine Bijl. Dit nummer werd door verschillende kinderkoren ook op de plaat gezet. Het decorontwerp was afkomstig van Ben Hulskamp en Noortje Kandt fungeerde als regie-assistente.
Om het geheel levendig te houden bedacht Benda regelmatig nieuwe items. Op die wijze verscheen een jonge Karel van der Graaf als een soort assistent van Ria Bremer, zittend in een huisje, in de huiskamer.
Wisselende locaties
Aanvankelijk kwamen de uitzendingen uit De Meerpaal in Dronten, vervolgens ’t Spant in Bussum en later vanuit het Ponypark Slagharen. Ook was er zelfs een periode waarin met een enorme tent door het land werd gereisd. Om het transport te regelen werd begin jaren tachtig zelfs een speciale trein ingezet.
De honderdste aflevering in 1981 kwam vanuit theater Carré in Amsterdam. Sommige nu bekende Nederlanders maakten hun opwachting als jeugdige deelnemers: Anita Meyer, Jochem van Gelder en Wibi Soerjadi. Ook een piepjonge Heintje en Danny de Munk maakten ondanks de arbeidsinspectie hun opwachting. Samen met Drukwerk zong De Munk zijn hit Ik voel me zo verdomd alleen.
De AVRO bracht een bescheiden hoeveelheid merchandising, namelijk 5,5 cm grote metalen buttons, op de markt. In 1978 gaf de Gooise Uitgeverij zelfs een boek uit.
Ria Bremer
De echtgenote van regisseur Bob Bremer ontving in de dagbladpers ten onrechte kritiek. Haar journalistieke aanpak werd door een groep oudere kijkers en ook tv-recensenten soms gezien als koel en afstandelijk. Haar serieuze benadering werd echter door kinderen anders ervaren, getuige de 18 jaar dat het programma op het scherm verscheen.
Twee generaties groeiden op met het razend populaire fenomeen Stuif es in. In het AVRO-gebouw was zelfs speciaal een kamer gereserveerd voor de binnenkomende post. Ooit duidde Bremer het programma als voorloper van de Mini-playbackshow. Dit naar aanleiding van het feit, dat gedurende een seizoen ook kinderen als artiest konden optreden. Kortom, deze productie was een pleidooi om kinderen vooral serieus te nemen. In 2012 opende Bremer als hommage de tentoonstelling Nog 1x Stuif es in in Dronten. Drie jaar later ontving ze vanwege haar omroepverdiensten de Beeld en Geluid Oeuvre Award. Ook werd haar beeltenis vereeuwigd in de Wall of Fame.
