Geliefd ambassadeur van het Nederlands Cabaret

Eerder dit jaar overleed één van de grootste Nederlandse cabaretiers van het moment, een Grand Seigneur van dit bescheiden repertoire, een man met de fraaiste dictie van de Nederlandse taal, een zanger, een poëet, een acteur en vooral een hartveroverende persoonlijkheid: Paul van Vliet.

Er verschijnen regelmatig overlijdensberichten in kranten en tijdschriften en een enkele keer zie je de overledene dan even voor je, denkend aan een laatste ontmoeting, die gelukkig nog vredig en warm was. Paul van Vliet laat zich op deze wijze niet gedenken, Paul is er eenvoudig nog, hij spreekt me toe, hij inspireert me als zo vaak, hij gebruikt zijn unieke stemgeluid en zijn bovennatuurlijke dictie om het effect van zijn opmerking te maximaliseren. Ik val onmiddellijk stil, ik geniet van die onmenselijk mooie, warme klank, zo vaak bekroond met een stralende glimlach. Ik heb Paul wel enkele malen gecomplimenteerd met zijn fraaie stem en zijn uitermate verzorgde dictie, die toch nergens deftig klonk. Zeer welluidend, dat wel. Maar nooit overdreven, nooit de acteur in plaats van de man, de mens. Altijd muzikaal, stromend als een ver van tevoren uitgekozen taalgolfje, dat zonder enige moeite werd aangesproken en in mijn richting werd gestuurd. Ik betrapte mij erop dat ik naar de muziek ervan luisterde, eerder nog dan naar de boodschap, die toch heel vaak ook de moeite waard was. De gesprekken die wij voerden, ieder van ons in zijn eigen jargon dat gelukkig de hartelijkheid en de gedrevenheid niet verstoorde, gingen niet zo vaak over contracten, over honorering, over de handigheid om het publiek over te halen zijn nieuwste lp aan te schaffen. Dat die de moeite waard was vonden we beiden vanzelfsprekend, daar hoefde dus niet over gediscussieerd te worden.

Promotie
Zoals de jonge platenfirma (Phonogram) zich vanaf de start het fonografisch metier had moeten eigen maken, attent geobserveerd door vele oudere concurrenten, zo bestudeerde Paul van Vliet nauwgezet en met veel energie zijn mogelijkheden in dit moderne wonder, de vastlegging van zijn conferences en nog meer van zijn chansons, het deel van zijn repertoire dat hem zo lief was. We discussieerden -ervan overtuigd dat we gelijke belangen hadden- over de beste mogelijkheden om zijn plaatrepertoire te ondersteunen, zodanig dat het nieuw en overtuigend genoeg zou blijven om de zwarte schijven aan te schaffen. Dit soort gesprekken voerden we immer in harmonie, de lach nabij om de spanning te breken als ‘de omzet’ -die vermaledijde spelbreker van menig aangenaam gesprek- weer eens opspeelde. Met Paul hadden we eigenlijk ook geen verschillende belangen, geen eigen terrein. We deelden beiden onze opdracht, die tenslotte door één van ons beiden, zonder de ander, nooit zou kunnen worden uitgevoerd.

Paul was een meewerkende artiest, geen betweter die in persberichten zijn platenlabel eens even ongenadig de waarheid voorhield. Dat vond hij ver beneden zijn waardigheid. Hij droeg vaak ideeën aan ter promotie van zijn platenrepertoire, meestal uitgekiende gedachten die weliswaar niet altijd te verwezenlijken waren, maar waarvan de kern toch vaak tot grotere bekendheid van zijn muziek en teksten zou leiden. Samenwerken met Paul op dit terrein was vaak een genoegen dat bovendien regelmatig tot indrukwekkende successen voerde. Zijn uitgebreide samenwerking met het Leids Studenten Cabaret, Theater Pepijn, die tenslotte zou leiden tot de grote sprong naar de solocarrière volgden wij bij Phonogram nauwgezet. We stonden nooit tegenover elkaar, maar steeds naast elkander, een vrijwel ideale situatie die maar zelden voorkomt.

Smaak
Paul was een man van goede smaak. In alles: zijn kleding, zijn teksten, zijn gewoonten, zijn sympathie voor de medewerkers van zijn platenmaatschappij en uitgeverij. We hielden onvoorwaardelijk van hem en genoten van zijn successen. Hij was een bron vol inspiratie en waardeerde de schoonheid boven alles. Het is bepaald een voorrecht hem gekend en bewonderd te hebben.

Foto: Paul van Vliet was net als Audrey Hepburn ambassadeur voor Unicef, hier samen op het podium bij het televisiegala van de Danny Kaye International Children Award For Unicef in 1992 (VOO / Beeld & Geluid)

gerelateerde artikelen